مطالب اینترنتی

شباهنگ درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان است که شدت نور آن باعث شده تا یک خوشه‌ی ستاره‌ای که به تازگی شناسایی شده است، هزاران سال از دید انسان‌ها مخفی بماند.

دسامبر سال ۲۰۱۳ میلادی، آژانس فضایی اروپا، تلسکوپ فضایی گایا را به فضا پرتاب کرد. از آن زمان تا به امروز، این رصدخانه‌ی فضایی میلیاردها جرم آسمانی را به دقت رصد و بررسی کرده است و از جمله‌ی این اجرام می‌توان به ستاره‌ها، سیاره‌ها، دنباله‌دارها، سنگ‌های آسمانی و کهکشان‌ها اشاره کرد. این رصدخانه با بررسی این اجرام، نخستین فهرست سه‌بعدی را از اجرام فضایی تهیه خواهد کرد. تا آن زمان، این رصدخانه رازهای شگفت‌انگیزی را در مورد جهان فاش خواهد کرد که تا پیش از این چیزی در مورد آن‌ها نمی‌دانستیم.

در واقع، وقتی که گایا به تازگی نخستین داده‌های خود را ارسال کرد، چیزی بسیار جالب میان آن‌ها دیده می‌شد که تا به امروز متوجه آن نشده بودیم. وقتی که گایا ستاره‌ی شباهنگ (نورانی‌ترین ستاره‌ی آسمان شب) را رصد کرده است، متوجه حضور یک خوشه ستاره‌ای شده است که تا پیش از آن، نور بسیار شدید ستاره شباهنگ مانع از دیدن خوشه شده است. این خوشه ستاره‌ای که اکنون با نام خوشه‌ی گایا ۱ شناخته می‌شود، به لطف تصویری که یک ستاره‌شناس آماتور آلمانی به تازگی ثبت کرده، قابل مشاهده شده است.

به دلیل نورانی بودن و همچنین دیده شدن شباهنگ از سرتاسر سیاره‌ی زمین، این ستاره از دوران باستان همواره مورد توجه واقع شده است و دائماً میان ستاره‌شناسان و فرهنگ‌های گذشته از آن یاد شده است. مصریان باستان از این ستاره برای تعیین زمان و همچنین تعیین فصل کشاورزی استفاده می‌کرده‌اند. در مصر باستان، طلوع ستاره‌ی شباهنگ برابر بود با خروش رود نیل؛ یعنی خروش زندگی.

در اساطیر یونان باستان، شباهنگ، چشم صورت فلکی سگ بزرگ بوده است. این صورت فلکی در کنار صورت فلکی سگ کوچک، شکارچی (نام یک صورت فلکی دیگر) را تعقیب می‌کرده‌اند. میان ستاره‌شناسان چینی، شباهنگ، چشم گرگی آسمانی بود که درون عمارت پادشاه جینگ قرار داشت. وقتی که بطلمیوس در قرن سوم میلادی رساله‌ی المجسطی را تدوین می‌کرد، از ستاره‌ی شباهنگ به عنوان موقعیت خط نصف‌النهار مرکزی جهان استفاده کرد.

میانه‌های قرن ۱۹ میلادی بود که ستاره‌شناسان دریافتند احتمالاً شباهنگ، در واقع یک سامانه دوتایی است. ستاره‌ی شباهنگ به عنوان کوتوله‌ای سفید، جرمی برابر با دو جرم خورشیدی دارد و جفت این ستاره که باز هم کوتوله سفید بوده و در نزدیکی شباهنگ قرار گرفته، کمی از خورشید پرجرم‌تر است. شباهنگ بسیار نورانی است و ستاره‌شناسان نور کافی را برای بررسی ویژگی‌های آن در اختیار دارند؛ اما از سوی دیگر، این نور زیاد باعث شده تا برخی از اجرام نزدیک به این ستاره، دیده نشوند. گایا به کمک ابزارهای پیشرفته‌ی خود، در کنار شمارش دقیق اجرامی که در اطراف ستاره شباهنگ قرار گرفته‌اند، توانست برای نخستین‌بار خوشه‌ی ستاره‌ای گایا ۱ را نیز شناسایی کند. جزئیات کشف خوشه‌ی ستاره‌ای گایا ۱ و گایا ۲ که به تازگی شناسایی شده است، به همراه انتشار نخستین داده‌های گایا، در دسترس عموم قرار گرفتند. به محض انتشار این خبر، ستاره‌شناسان شگفت‌زده شدند و اکنون آماده هستند تا به بررسی ویژگی‌های این خوشه ستاره‌ای بپردازند.

خبر کشف گایا ۱ برای نخستین‌بار سال گذشته مطرح شد

خبر احتمال کشف این خوشه ستاره‌ای برای نخستین‌بار، سال گذشته در یک نشست خصوصی عنوان شد. در آن زمان، یک ستاره‌شناس آماتور آلمانی به نام هارالد کایزِر که در این نشست حضور داشت، اطلاعاتی در مورد خوشه به دست آورد و تصمیم گرفت که تصویری از این خوشه ستاره‌ای ثبت کند. وی با استفاده از تلسکوپی ۳۰ سانتی‌متری در یک شب کاملاً تاریک، توانست شباهنگ را به خوبی رصد کرده و تصویری از آن به ثبت برساند. نور شباهنگ، در این تصویر نیز بسیار زیاد بود و نیاز به ویرایش داشت. پس از تصحیح‌سازی نور شباهنگ، هارالد کایزِر موفق شد تا تعدادی از ستاره‌های نورانی این خوشه‌ی ستاره‌ای را مشاهده کند. همان‌طوری که در تصویر زیر مشاهده می‌کنید، برخی از ستاره‌های نورانی و بزرگ این خوشه‌ی ستاره‌ای در سمت چپ شباهنگ دیده می‌شوند. این تصویر کمک شایانی به شناسایی موقعیت دقیق خوشه ستاره‌ای کرد.

با توجه به نتایج مطالعاتی که در فوریه سال گذشته منتشر شد، گایا ۱ احتمالاً یک خوشه ستاره‌ای پرجرم خواهد بود. با توجه به محاسبات انجام شده، جرم این خوشه ستاره‌ای، ۲۲ هزار جرم خورشیدی است و حدود ۲۹ سال نوری نیز قطر دارد که رقمی شگفت‌انگیز است. این خوشه‌ی ستاره‌ای در فاصله‌ی ۱۵ هزار سال نوری (۴.۶ کیلوپارسک) از زمین قرار گرفته است. جالب است که چنین خوشه‌ی بزرگی توسط نور یک ستاره مخفی مانده بود و خبر کشف آن باعث می‌شود تا ستاره‌شناسان دقت بیشتری در رصد اجرام آسمانی داشته باشند و اهداف دیگری را نیز مشخص کنند.

خبر کشف این خوشه‌ی ستاره‌ای در میان جامعه‌ی علمی نیز شور و شوقی ایجاد کرده است؛ زیرا قابلیت‌های گایا را تأیید می‌کند و نشان می‌دهد که دانشمندان باید چه انتظاراتی از این رصدخانه فضایی داشته باشند. اکنون دانشمندان منتظر دریافت سری دوم داده‌های گایا هستند که در تاریخ ۲۵ آوریل امسال منتشر می‌شوند؛ زیرا قرار است که اکتشافات جدیدی داشته باشد که همگی به اندازه‌ی این خبر، شگفت‌انگیز هستند.

هواوی میت ۱۰ و برادران گران‌تر آن با قابلیت‌های صوتی خاص مانند صدای ۳۲ بیتی و الگوریتم صوتی Histen، برای ارائه تجربه‌ی صوتی کم‌نقص وارد بازار می‌شوند.

مونیخ ۲۴ مهرماه میزبان فبلت‌های خانواده‌ی سری میت هواوی بود که با پردازنده‌ی کرین ۹۷۰ و واحد پردازش عصبی مجزا خبرساز شد. کرین ۹۷۰ علاوه بر اینکه قابلیت پشتیبانی از انکود و دکود محتوای 4K و پشتیبانی از HDR، به مبدل دیجیتال به آنالوگ ۳۲ بیتی و ۳۸۴ کیلوهرتز مجهز شده است که در کنار الگوریتم صوتی Histen به تجربه‌ی صوتی و تصویری مثال‌زدنی در میت ۱۰ منجر می‌شود.

هواوی از دو اسپیکر برای ارائه‌ی تجربه‌ی صوتی استریو در کمک گرفته است؛ یکی از این اسپیکرها که در لبه‌ی پایینی گوشی قرار دارد، به‌عنوان اسپیکر اصلی، حجم صدای بالایی ارائه می‌دهد. اسپیکر دوم که در بالای دستگاه قرار دارد، با وجود حجم صدای اندک، تأثیر زیادی در تجربه‌ی شنیداری کاربر دارد؛ این اسپیکر بیشتر برای ارائه‌ی صداهای با فرکانس بالا کاربرد دارد. این ترکیب از اسپیکر علاوه بر ارائه‌ی صدایی با حجم مناسب، صدای استریوی گوش‌نواز و شفافی ارائه می‌دهد. اسپیکرهای میت ۱۰ و میت ۱۰ پرو با بلندی صدای تقریبی ۷۴ دسی‌بل در زمان پخش موسیقی، جانشینان شایسته‌ای برای نسل گذشته‌ی سری میت هستند. از نظر عملکرد و خروجی صدا تفاوت فاحشی بین میت ۱۰ و میت ۱۰ پرو وجود ندارد و هر دو از بهترین گوشی‌های مورد بررسی ما هستند.

تراشه‌ی کرین ۹۷۰ قادر به پردازش صدایی با عمق ۳۲ بیت و نرخ نمونه‌برداری ۳۸۴ کیلوهرتز است؛ البته نسبت سیگنال به نویز، به کدک بستگی دارد. بد نیست بدانید که عمق بیت (Bit depth) بالا در حقیقت به معنای فضای بیشتر برای ثبت اطلاعات صوتی است؛ به بیان دیگر جزئیات بیشتری از دامنه‌ی فرکانسی ثبت می‌شود. امروزه مهاجرت به سوی فایل‌های موسیقی اچ‌دی و بدون اتلاف (Lossless) افزایش یافته است؛ از این رو کاربران با دستگاه‌های که قادر به پخش فایل‌های بدون اتلاف و باکیفیتی همچون FLAC با عمق بیت ۳۲ هستند، نزدیک‌ترین خروجی به کیفیت استودیویی یک فایل صوتی را تجربه می‌کنند.

صدا پس از رمزگشایی (Decode) و گذر از فریم‌ورک، به لطف لایه‌ی انتزاعی سخت‌افزاری (HAL) و درایور صدا وارد مرحله‌ی پردازش سیگنال (DSP) می‌شود؛ هواوی معتقد است این مسیر به بهترین شکل در میت ۱۰ طراحی و پیاده‌سازی شده است. استفاده از چیپ‌های مناسب برای ارائه‌ی صدا در یک گوشی به کاهش دیستورشن، هارمونی‌ها، نویزها و اختلالات صوتی منجر خواهد شد که هواوی در سال ۲۰۱۷ در برخی از گوشی‌های خود این مسئله را مد نظر قرار داده است.

الگوریتم صوتی Histen را پیش از این در برخی از گوشی‌های هواوی دیده‌ایم. این الگوریتم نتیجه‌ی تلاش‌های مرموزترین آزمایشگاه هواوی موسوم به لابراتوار ۲۰۱۲ است؛ هواوی این الگوریتم را برای نخستین بار در نوا ۲ پلاس به کار بست و آن را به لطف چیپ HiFi، به میان‌رده‌ای بی‌رقیب در بخش صوتی مبدل ساخت. Histen برای خلق افکت‌های صوتی از ۱۰ ماژول مختلف بهره می‌گیرد. برای دسترسی به تنظیمات مربوط به این فناوری صوتی، کافی است از بخش تنظیمات صدا، وارد بخش Huawei Histen sound effects» شوید. دسترسی به این بخش از پخش‌کننده‌ی موسیقی هواوی نیز امکان‌پذیر است.

یکی از اصلی‌ترین بخش‌های فناوری صوتی اختصاصی هواوی، ارائه‌ی صدای سه‌بعدی فراگیر به لطف فناوری میدان صوتی سه‌بعدی اولترا-واید است. به ادعای چینی‌ها، فناوری Histen با حذف ناهنجاری‌های صدا موجب کاهش تأخیر و ایجاد احساس نزدیکی به منبع می‌شود. به ادعای هواوی، این فناوری همچنین دامنه‌ی فرکانسی افکت‌های صدای زیر را بهبود می‌بخشد؛ با فعال شدن صدای سه‌بعدی سه گزینه‌‌ی نزدیک، پخش از جلو و صدای فراگیر در اختیار کاربر قرار می‌گیرد.

برای دسترسی به اکوالایزر در تنظیمات Histen باید ابتدا صدای سه‌بعدی را غیر فعال کنید. برای داشتن بهترین تجربه‌ی صوتی در میت ۱۰، توصیه می‌کنیم هدست مورد استفاده‌ی خود را نیز به‌درستی در بخش تنظیمات انتخاب کنید؛ سه گزینه‌ی درون‌گوشی، ایرباد و روگوشی قابل انتخاب هستند. هواوی در ارائه‌ی صدای سه‌بعدی موفق عمل‌ کرده است و ما آن را برگ‌ برنده‌ی Histen می‌دانیم.

هدست‌های بدون سیم عموما کیفیت صدای پایین‌تری نسبت به نمونه‌های مشابه سیم‌دار دارند؛ اما فناوری aptX کوالکام برای کم‌رنگ‌ کردن این تفاوت ارائه می‌شود. aptX با کاهش حجم فایل‌ صوتی، انتقال آن به هدست و اسپیکرهای خارجی را ساده‌تر می‌کند. الگوریتم کدگذاری صدای aptX با بهینه‌ کردن نرخ بیت از مشکلات احتمالی برای انتقال فایل‌های صوتی بزرگ جلوگیری می‌کند. این فناوری از الگوریتم‌های فشرده‌سازی کُدک‌های صوتی است که در بین تمامی کُدک‌های صوتی بلوتوث، کم‌ترین تأخیر را دارد. بدین ترتیب، کاربر حین تماشای ویدیو یا اجرای بازی‌های مختلف، صدا و تصویر هماهنگ‌تری تجربه خواهد کرد. اعضای جدید خانواده‌ی میت، اولین گوشی‌های هواوی به شمار می‌روند که از فناوری aptX HD پشتیبانی می‌کنند.

تست‌های مربوط به خروجی صدا را با بررسی پاسخ فرکانسی شروع می‌کنیم. پاسخ فرکانس برای سنجش میزان دقت در بازتولید صدا به کار می‌رود. نتایج این بخش بر حسب دسی‌بل برای فرکانس‌های مختلف محاسبه می‌شود؛ هر چه اعداد مثبت و منفی خروجی از این آزمایش به صفر نزدیک‌تر باشند، عملکرد دستگاه از این نظر بهتر خواهد بود. پاسخ فرکانسی به‌تنهایی تضمین‌کننده‌ی خروجی صدای عالی برای یک دستگاه نیست؛ بلکه بودن آن در محدوده‌ی فرکانس شنوایی انسان یک پیش‌نیاز است. میت ۱۰ در این بخش عملکرد مناسبی دارد.

سطح نویز به‌عنوان دومین معیار مورد بررسی ما، عموما در کنار سطح سیگنال اندازه‌گیری می‌شود؛ به این معنی که بیشتر اوقات ما با نسبت سیگنال به نویز روبه‌رو هستیم. هرچه نسبت سیگنال به نویز در یک دستگاه بیشتر باشد، شاهد خروجی بهتری از نظر تداخل نویزهای پس‌زمینه هستیم.

سطح نویز

دامنه‌ی دینامیکی به‌عنوان دیگر معیار مهم در صوت، به توانایی یک دستگاه در پخش هم‌زمان صداهای بلند و آرام می‌پردازد. از نظر ریاضی دامنه‌ی دینامیکی با تفاضل بلند‌ترین و آرام‌ترین صداهای تولیدی یک دستگاه به دست می‌آید. هر چه دامنه‌ی دینامیکی یک دستگاه منتشرکننده‌ی صوت بالاتر باشد، آن دستگاه توانایی بیشتری در بازتولید صداهای بلند و آرام خواهد داشت. میت ۱۰ در سطح نویز و دامنه‌ی دینامیکی عملکرد رضایت‌بخشی دارد؛ اما در رده‌ی خود بهترین نیست.

پاسخ فرکانسی

اعوجاج هارمونیک کلی (THD) و اعوجاج مدوله‌سازی متقابل (IMD) جایگزینی ناخواسته‌ی سیگنال صوتی اولیه را می‌سنجند. هنگامی که یک سیگنال صوتی از یک دستگاه غیر ایده‌آل و غیر خطی، نظیر گوشی هوشمند عبور می‌کند، محتوای اضافه‌ای به‌فُرم تداخل، به فرکانس‌های ابتدایی افزوده می‌شود که نتیجه‌ی آن اعوجاج است. اعوجاج به هر پدیده‌ای اتلاق می‌‌شود که سیگنال ورودی را به هر طریقی تغییر می‌د‌هد؛ بنابراین همان‌طور که می‌توان حدس زد، هرچه مقدار این مؤلفه‌ها پایین باشد، کیفیت صدای خروجی دستگاه شما بهتر خواهد بود.

کراس‌تاک استریو معیاری برای سنجش تداخل بین دو کانال صوتی یک دستگاه محسوب می‌شود. تمام دستگاه‌های دیجیتال مدرن پخش صدا از دو کانال آنالوگ صوتی مجزا (چپ و راست) جهت برابری با دستگاه‌های ضبط استریو بهره می‌برند؛ اما اغلب اوقات، ممکن است تداخلی بین دو کانال رخ دهد. کراس‌تاک استریو، مقدار سیگنالی را می‌سنجد که از یک کانال به کانال دیگر نشت می‌کند. به‌عبارت ساده‌تر، کراس‌تاک استریو را می‌توان معیاری برای سنجش افکت استریو به شمار آورد. هرچه مقدار کراس‌تاک استریو بالاتر باشد (دورتر از صفر باشد)، کیفیت صدای خروجی از هر کانال بهتر است.